سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

عکس جدیدت را با آن لبخند ملیح روی پروفایل تلگرام مادرت دیدم و دلم گرفت...

یادم باشد مادر که شدم عکس پسرم را نگذارم روی پروفایلم.

+ عنوان فاضل نظری.

شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد

این روزها حتی شعر دو را هم چک میکنم!
میخواستم شعری که برایت گفته بودم بفرستم،
نخواستم با پا پیش بکشم..

در جست و جوی راه فراری هنوز هم

گاهی از تو عصبانی می شوم
انگار که رفته ای و خوش می گذرانی بیخیال
و من اینجا به تو فکر می کنم.

این منصفانه نیست.

در دلم بود تو را دور کنم از سر خود..

این چه مرضی ست که از جست و جوی تو دست نمی کشم؟ مدام توی گوگل دنبالت می کنم. دلم آن نوشته هارا می خواهد که تویشان غرق شوم و فقط بیایم تو را بخوانم و بروم. من نباشم و اینترنت و الافی های مسخره بی خاصیت. من باشم و تو.

کی قرار است بفهمی حال
دختری را که برای تو دلش تنگ شده

بیا...

من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

امروز با دختر خاله درباره ازدواج حرف می زدیم، بخاطر خاستگارش.
هر چیزی که می گفتم تو می آمدی در نظرم.
دارم می ترسم. می ترسم از فکرهایم درباره تو...

هرگه که یاد روی تو کردم جوان شدم

می خواهم از این به بعد شبها ساعت نه "وضعیت سفید " را به یاد تو ببینم،
به یاد دیالوگ های شیرین و امیر که در وبلاگت می نوشتی.

نفرین به سفر که هرچه کرد او کرد

شاید خانه مان آمد توی کوچه قبلی شما، چند خانه آن ورتر از خانه قبلی تان.
اما چه دیر...

خیره آن دیده که آبش نبرد گریه عشق

دیشب " یه حبه قند " می دیدم
وقتی قاسم رادیو را درست می کرد
به یاد تو
عجیب
زدم زیر گریه.